“Het is een lastige groepspraktijk waar ik in werk. Eerst een fusie van twee praktijken en daarna hebben we een derde praktijk overgenomen. Onderling loopt het niet lekker; er is veel onvrede en er zijn tal van oude conflicten. Sommige liggen expliciet op tafel, andere zitten onderhuids. Een van mijn collega’s heeft een moeilijk karakter, ze wil mij haar wil opleggen. Zij kan heel boos doen, ‘dreigen’ of me doodzwijgen. Terwijl ik juist heel rustig en bescheiden ben; ik heb helemaal geen zin om ruzie te maken. Maar ik pieker wel veel en slaap er slecht van.”

Meer lezen

“Ik loop altijd tien stappen vooruit en het frustreert me mateloos dat ik altijd degene ben die mijn tempo moet aanpassen. We moeten problemen oplossen die ik allang zag aankomen. En iedereen is bang, niemand durft zelf iets te besluiten. Ik ben niet bang en met autoriteit heb ik niks, het gaat mij om je daden, niet om je functie. Ik heb wel gelijk, maar ik krijg de anderen niet mee. Ik weet dat ik mijn collega’s niet kan veranderen, dus ik moet maar leren omgaan met hun traagheid van begrip. Verder merk ik dat ik afhaak in vergaderingen, die duren maar en duren maar, en ik word steeds ongeduldiger.”

Meer lezen

De Optimist zit vol met plannen, opties en leuke ideeën. Hij staat graag in het middelpunt van de belangstelling. Hij heeft een passie voor plezier, avontuur, verrassingen en afwisseling. Hij is gelukkig als hij maar kan doen wat hij wil. Nee tegen zichzelf zeggen, is lastig. Waarom zou hij? Hij is onbevangen, optimistisch en eeuwig jong. Wie wil er nou volwassen zijn? Volwassenen moeten van alles, hij niet, hij houdt niet van verplichtingen.

Meer lezen

“Ik heb een hoog arbeidsethos, maar ik zit nu wel thuis. Ik maak me grote zorgen over alle veranderingen bij ons op de afdeling en ik raak er ontzettend gefrustreerd door. Er worden echt domme beslissingen genomen, door mensen die de inhoud van ons vak niet kennen. Ik heb er slapeloze nachten van; dan lig ik eindeloos te piekeren. Het klopt dat ik kritisch ben op alles wat er gebeurt en niet iedereen is daar even gelukkig mee. Als ik dan ’s nachts lig te malen, ben ik soms bang dat ze me kwijt willen.”

Meer lezen

“Ik denk dat ik mijn sociale vaardigheden zou moeten ontwikkelen. Dat hoor ik tenminste vaak van mijn collega’s. Het klopt wel dat ik het lastig vind om contact te maken, maar ik kijk nu eenmaal liever eerst de kat uit de boom. Terwijl dat in mijn rol als voorzitter van de vakgroep niet altijd handig is. Mijn eigen prioriteit ligt in het weer krijgen van overzicht, want er liggen op dit moment te veel dingen op mijn bord. Ik vind het dan lastig om de focus vast te houden. Ik denk dan dat ik tekortschiet.”

Meer lezen

“Ik ben naast geneeskunde ook filosofie gaan studeren. Ik wilde niet alleen kennis opnemen maar ook zelf ergens iets van vinden. En dat leer je nou eenmaal niet tijdens je geneeskundestudie. Mijn doel was om uiteindelijk oncologisch orthopeed te worden. Ik had als student meerdere baantjes, waaronder het doen van onderzoek. Het ging allemaal voorspoedig en nog voordat ik aan mijn coschappen toe was, had ik de toezegging voor een opleidingsplaats. Ook mocht ik alvast meelopen op de OK. Toen stapte ik dus vanuit het bijgebouw waar de pathologie zat de echte ziekenhuiswereld binnen. Wat ik daar zag en meemaakte, beviel me niet. Het geëmmer met de verzekeraar over budgetten. De rare verhoudingen: bij die mocht ik wel aan tafel lunchen en bij die weer niet. Al gauw dacht ik, als dit de wereld is waarin ik kom te werken, dan ga ik veel ruzie krijgen. Al gauw hoefde het voor mij niet meer.”

Meer lezen

“Ik ben al eens eerder uitgevallen, een soort van overspannenheid, heel kort maar hoor, een week of zo. Langdurig ziek zijn zou voor mij gezichtsverlies betekenen en dat is het laatste wat ik wil. Maar als ik nu niets doe, dan gaat het wel gebeuren. Ik ben enthousiast, werk snel en zeg graag ‘ja’ tegen dingen die op mijn pad komen. Problemen zijn er om opgelost te worden en eerlijk gezegd heb ik een hekel aan mensen die dat niet doen. Ik ben een goede dokter en ik houd van mijn werk, maar ik stoei dagelijks met mijn werk-privébalans.”

Meer lezen

“Mijn valkuil is dat ik over me heen laat lopen. Ik denk dat ik te zachtaardig ben, terwijl ik meer met de vuist op tafel zou moeten slaan. Aan andere mensen lees ik heel nauwkeurig af wat ze wel en niet willen. In mijn geval willen ze dat ik gewoon blijf doen wat ik nu ook doe, terwijl ik graag mee wil denken over onze opleiding. Ik weet zeker dat ik goede ideeën heb, maar dan moet ik me wel meer profileren, en dat durf ik niet goed. Als iemand iets heel stellig zegt, dan denk ik al snel dat ik degene ben die het niet goed ziet. Mijn vader heeft hetzelfde, die is ook zo onzeker en bescheiden. Mijn eigen gedrag kost me domweg te veel energie.”

Meer lezen

“Ik ben veel te veel tijd en energie kwijt aan mijn werk, en dat is al zeker tien jaar het geval. Mijn werkwaarden zijn niet dezelfde als die van mijn collega’s en ook dat kost me veel. En toch wil ik mijn eigen normen en waarden niet loslaten. Maar nu ben ik aan het overleven in plaats van te leven. Dat kan niet de bedoeling zijn, ik heb ook nog drie kinderen en een partner. Ik ben een goede en rechtvaardige dokter, maar ik moet wel leren om nee te zeggen en mijn grenzen te bewaken.”

Meer lezen

Je zou kunnen zeggen dat je als medisch specialist of huisarts feitelijk in je eindfunctie begint. Hiertoe ben je opgeleid, dit is wat je doet en dat blijf je in principe doen tot aan je pensioen. Maar stel dat het gaat knagen? Het is al lastig om aan jezelf toe te durven geven dat je twijfelt over je vak, laat staan dat je dat toevertrouwt aan de mensen om je heen. Daarnaast, je verdient goed en je levensstijl is gebaseerd op je huidige inkomsten. Je hebt er zo lang voor gestudeerd en er zoveel voor opgegeven. Wat zou je anders kunnen doen?

Meer lezen

Dokters omschrijven zichzelf als ambitieus en gedreven: ‘harde werkers met een groot arbeidsethos’. De lat ligt hoog, zowel voor jezelf als voor anderen en enige vorm van onzekerheid laten zien is ronduit een zwaktebod. En je bent niet zo goed in nee zeggen. ‘Hup, doorgaan, niet zeuren en gewoon doen waar je goed in bent.’ Rationaliseren en bagatelliseren worden een gewoonte. Je trekt niet snel aan de bel, al helemaal niet als je denkt daarmee je baan of opleidingsplaats in gevaar te brengen. Bovendien, als jij uitvalt belast je jouw collega’s. En die hebben het al zo druk.

Meer lezen

Het boek is goed opgebouwd, leest prettig doordat het kort-maar-krachtig geschreven is (ook uitermate geschikt voor de altijd drukke medisch specialist) en het is prak­tisch toepasbaar. De leermomenten volgen elkaar wel in rap tempo op, als een ware stoomcursus ‘gelukkiger dok­ter worden’. Het lijkt mij raadzaam om de stappen een voor een in de praktijk te brengen en niet direct door te snellen naar het volgende hoofdstuk. Of je hardnekkige vastgeroeste patronen kunt doorbreken door het lezen van een boek is maar de vraag. Als er ernstige problemen zijn waar je mee kampt, dan is er waarschijnlijk meer hulp nodig. Leerzaam is het boek zeker - en alles wat je ervan opsteekt, is mooi meegenomen.

Meer lezen

Zingeving is een belangrijke sleutel tot meer werkgeluk, het houdt in dat je weet en voelt dat wat jij doet betekenisvol is. Dat je een bijdrage levert die verder reikt dan alleen jouw persoonlijke belang. Je gevoel van zingeving wordt sterker naarmate je dagelijkse werkzaamheden meer in lijn zijn met je belangrijkste persoonlijke waarden. Dat komt omdat je waarden vertellen wat je écht belangrijk vindt. Het zijn de zaken waarin je gelooft en die richting geven aan wat je doet.

Meer lezen

De coronacrisis brengt ook goede dingen voort; nooit eerder kregen zorgverleners zoveel waardering en ondersteuning. De bureaucratie viel voor een groot deel weg en er kwam volop ruimte voor pragmatisme, peer-support en psychologische hulp. Desondanks zijn artsen zich tijdens en na de eerste pandemiegolf onzekerder en kwetsbaarder gaan voelen. En niemand die weet óf en hoe een volgende coronagolf onze gezondheidszorg en artsen zal raken.

Meer lezen

Kinderarts in opleiding Hanaâ Benjeddi: Voor mij was het niet een moment maar een geleidelijk proces. Ik begon positief en vol energie aan mijn studie, maar kwam er gaandeweg achter dat het systeem over veel meer gaat dan alleen de gezondheid van mensen. Ik ben een gevoelig persoon en vroeg me af of ik sterk genoeg was om dokter te zijn. Kon ik dat eigenlijk wel? Ook kwam ik specialisten tegen die zich koud en afstandelijk gedroegen. Dat is natuurlijk ook maar een coping mechanisme, maar ik wilde zelf geen afstandelijke dokter worden. Ik realiseerde me dat verandering bij mezelf begint; ik realiseerde me dat ik mensen alleen echt kan helpen als ik zelf gezond en vitaal blijf.

Meer lezen

Anneke werkt als specialist in een topklinisch ziekenhuis en vertelt: “Ik voel me een hoofd op pootjes. Ik denk veel te veel na en krijg mijn hoofd nauwelijks nog stil. Als ik aan het eind van een werkdag naar huis fiets, dan maak ik mentale lijstjes van alles wat niet af is en wat ik nog moet doen. En als ik daarmee klaar ben, dan focus ik op wat me thuis te wachten staat en wat ik als eerste zal gaan doen. Ik word doodmoe van mezelf. Mijn hoofd is te vol en het maakt me gespannen en onrustig.”

Meer lezen

Yvonne werkt ruim een jaar als medisch specialist wanneer er middenin de nacht – totaal onverwacht – een patiënt overlijdt. Als eindverantwoordelijke van dat moment handelt ze doortastend, heeft oog en oor voor de andere zorgverleners en maakt de volgende dag melding van het gebeuren. Yvonne krijgt veel waardering van haar oudere collega’s. Als jongste van de vakgroep heeft ze haar hoofd koel weten te houden in een voor alle betrokkenen traumatische situatie.

Meer lezen

Jaap besluit om na ruim tien jaar het ziekenhuis te verlaten. Hij kan niet één reden noemen voor zijn besluit, het is een combinatie van dingen. Hij voelt zich als dokter niet langer gelukkig in zijn werk: te veel administratie en te weinig tijd voor zijn patiënten. Ook is de vakgroep na de fusie zo groot geworden dat hij nog maar weinig persoonlijke binding met zijn collega’s voelt. Zijn beste maat is een jaar geleden vertrokken en ook deze was er ‘klaar mee’. Jaap vraagt zich regelmatig af of dit het werk is dat hij de rest van zijn leven wil blijven doen. Wanneer Jaaps vertrek bekend wordt, neemt een specialist uit een andere vakgroep – iemand die hij nauwelijks kent – hem in het voorbijgaan apart. Hij zegt: “Dat wat jij doet, Jaap, dat willen we stiekem allemaal.”

Meer lezen

“Ik werk nu zeven jaar als medisch specialist in een topklinisch ziekenhuis. Wist je dat topklinisch rijmt op top cynisch? En cynisch, dat is helaas precies wat ik geworden ben. Want we moeten hier van alles maar we worden volstrekt niet gefaciliteerd. Meer productie, minder kosten, dat is steeds de kern van de boodschap. Maar waar blijft de patiënt? Al mijn voorstellen die ten goede komen aan de kwaliteit van zorg worden afgekeurd. Ik voel me moedeloos, gefrustreerd en niet gehoord.”

Meer lezen

Beatrice is nu drie jaar klaar met haar opleiding tot medisch specialist. De laatste jaren heeft ze in heel Nederland gewerkt, maar nu is er dan toch eindelijk een vaste werkplek. En nog in haar eigen woonplaats ook; dat scheelt een boel onrust. Het is bovendien een leuk team en Beatrice is ‘superblij’ met de kans die haar geboden wordt. Ze wil haar collega’s laten zien dat ze met haar de juiste keus hebben gemaakt en doet haar uiterste best. Hoewel Beatrice weet dat ze een prima dokter en leuke collega is, worstelt ze met haar eigen onzekerheid. Regelmatig vraagt ze zich af: ‘wat vinden ze eigenlijk van me?’ en ‘doe ik het allemaal wel goed?’ Waar ze het meeste last van heeft is haar angst voor fouten en complicaties. Deze gedachten zijn niet gestoeld op de realiteit, dat weet ze zelf ook, maar ondertussen drukken ze wel op haar. In haar vrije tijd blijft Beatrice malen en het wordt steeds lastiger om van haar avonden en weekenden te genieten.

Meer lezen