En jij, wat spreek jij niet uit?

Later hoorde ik dat het de hangman’s fracture wordt genoemd. Het is mei 2016 en ik breek mijn tweede nekwervel doordat ik van een paard val.

Vervelende sfeer
Het is een stralende dag en ik ben met drie anderen uit mijn lesgroepje in Noordwijk voor een strandrit. Een van de andere rijders, wij kennen haar niet, heeft doorlopend kritiek op hoe onze begeleider zijn werk doet. Hij negeert haar min of meer, maar ik zie hoe zijn gezicht verstrakt. Normaal gesproken zijn deze zondagochtendritjes plezierig, nu hangt er een vervelende sfeer. Ik zeg niks, maar voel de spanning toenemen. In mijzelf en in de groep.

Na een onstuimige rit op het strand staan we stil. Aan de buitenkant ziet het er geweldig uit, de paarden, de golven, de strakblauwe lucht. Dan komt een jong hondje enthousiast op ons af, het paard naast me schrikt en wijkt uit. Mijn paard reageert en voor ik weet wat er gebeurt lig ik op de grond.

Doe even normaal
Meteen na mijn val weet ik dat het niet goed is. Ik blijf roerloos liggen. Het lijkt uren te duren, maar dan is er de reddingbrigade. Rustige mannen en vrouwen die de situatie overzien en precies weten wat ze doen. Ze leggen me op een brancard en ik lig stevig en toch zacht in een muurtje van opblaasplastic.

Ik beweeg mijn tenen in mijn rijlaarzen. Ze doen het nog. Beide handen kan ik bewegen. Mijn hoofd staat ook niet stil, ik denk aan komende week. Over een paar dagen staat een eerste kennismaking met een voltallige vakgroep op het programma. Dat moet in elk geval doorgaan. Doe even normaal, spreek ik mezelf toe, je gaat verdorie met een ambulance naar het ziekenhuis!

Never waste a good crisis
Uiteindelijk is het helemaal goed gekomen. Mijn fysieke herstel gaat voorspoedig, maar ik ga in gedachten steeds terug naar het moment net voor de val. Ik heb het moeilijk als ik bedenk wat er had kunnen gebeuren. Want inmiddels weet ik dat de tweede nekwervel de meest kwetsbare is.

Never waste a good crisis. Daarmee wordt bedoeld dat je van nare situaties ook iets zou kunnen leren. En wat is dan mijn les? Is er iets wat ik anders had kunnen doen? Okay, ongelukken gebeuren, en paardrijden hoort nu eenmaal bij de risicovolle sporten. Maar wat me na al deze jaren het meeste bijblijft, is dat ik me niet heb uitgesproken. Dat ik volop spanning heb gevoeld, en daar niet naar heb geluisterd.

Beter luisteren naar mijn gevoel
Meteen in de ochtend op de manege begon het al. Niet de gebruikelijke gezelligheid, maar een strakke sfeer. Vreemde stiltes, en ik zag meteen wat er aan de hand was. Maar ik heb er niets mee gedaan. Ik heb het niet benoemd, terwijl alles in mij zei dat het niet goed zat.

Had ik dat maar wel gedaan, het had wellicht de lucht geklaard. En als dat niet had geholpen, had ik zelfs kunnen besluiten om niet mee te gaan, omdat ik weet hoe belangrijk het is om ontspannen te rijden. Nu ging de spanning ondergronds. Terugkijkend is voor mij de essentie: beter luisteren naar mijn gevoel, de signalen van mijn lichaam serieus nemen, en ernaar handelen. Altijd, niet alleen bij het paardrijden.

PS Ik heb sindsdien nooit meer paardgereden, dat heb ik ingeruild voor roeien.

En jij, wat houd jij binnen? Wat spreek jij niet uit?

______________________________________

Leergang Persoonlijk Leiderschap
40 nascholingspunten
www.deheledokter.nl