Op mijn 45ste ben ik vastgelopen

Persoonlijke ontwikkeling. Zelfzorg. Ontspanningsoefeningen. Tegenwoordig is het gelukkig óók voor dokters normaal om aandacht te schenken aan ‘de mens’ in de witte jas.

In de tijd van chirurg in ruste Piet Leguit (1943), was dat zeker niet het geval. Maar hij deed het wel omdat hij, zoals hij het zelf zegt, vastliep als zorgprofessional. In 2013 publiceerde hij het boek Verdrongen gevoel over zijn eigen zoektocht als dokter en het verschil tussen geneeskunde en geneeskunst. Ik mocht Piet interviewen voor mijn eigen boek Word een gelukkiger dokter (2020) en ik vind zijn verhaal ook vandaag de dag zeer de moeite waard. Een pleidooi voor moed en eerlijkheid naar jezelf. Hieronder lees je zijn verhaal.

Ik kon mezelf niet meer in de ogen kijken
Rond mijn 45e ben ik vastgelopen als zorgprofessional. In het directe patiëntencontact kreeg ik het gevoel dat ik steken liet vallen omdat ik mensen in de kou liet staan. Vooral de vrouwen met borstkanker met nog jonge kinderen thuis. In emotioneel opzicht deed ik niets voor ze. Ik kwam afgebrand en doodmoe thuis na weer een spreekuur waarin ik mensen voor mijn idee feitelijk niets te bieden had. Ik had geen vrede meer met mezelf en ontwikkelde een negatief zelfbeeld. Mijn onvrede gold niet mijn manuele of intellectuele vaardigheden als chirurg maar wel het ‘dokter zijn’. Ik kon mezelf niet meer recht in de ogen kijken.


Geleide visualisaties en ontspanningsoefeningen
Geïnspireerd door onder meer het boek Lessen van wonderbaarlijke patiënten van Bernie Siegel gaf ik, zonder hen onterechte hoop te geven, mijn patiënten geleide visualisaties en ontspanningsoefeningen mee. Ik adviseerde hen om bepaalde boeken te lezen. De gevolgen waren verbluffend, patiënten stegen boven zichzelf uit en vonden hun eigenwaarde terug. Ik ben vervolgens ook zelf gaan mediteren; het kon toch niet zo zijn dat ik mijn patiënten van alles aanreikte zonder daar zelf ervaring mee te hebben. Dat was het begin van mijn verdere persoonlijke ontwikkeling.


De irritatie ontstond gewoon niet meer
Mediteren had niet alleen voor mijn patiënten maar ook voor mijzelf een enorme spin-off. Ik was al energieker geworden door een andere invulling van mijn spreekuren. Maar nu was er sprake van een innerlijke metamorfose. Ik ervaarde meer rust, meer voldoening en minder stress. Ik kon me niet meer opwinden over zaken waarover ik voorheen uit mijn vel zou zijn gesprongen. Het was niet een kwestie van beheersing, de irritatie ontstond gewoon niet meer.


Durf hulp te vragen en te blijven leren
Sommige mensen vinden het dapper dat ik openlijk uitsprak dat voor mij lichaam en geest met elkaar verbonden zijn. En dat meditatie een zinvolle aanvulling op een behandelplan kan zijn. Eind jaren tachtig was dat not done, maar ik kon niet anders. En ik weet nu dat elke verandering bij jezelf begint en dat je kunt leren anders tegen dingen aan te kijken. Ik weet dat dokters tegenwoordig gebukt gaan onder de tijdklem en het gebrek aan autonomie. Maar als je vastloopt, moet je jezelf gaan ontwikkelen. Je moet wel eerlijk naar jezelf durven zijn, dat iets in jou gestrest raakt of niet meer tevreden is. Je kunt anderen daar de schuld van geven, je kunt uit je vel springen en boos worden, maar uiteindelijk begint elke verandering bij jezelf. Ik zou daaraan willen toevoegen: wees niet bang om hulp te vragen en te blijven leren. En durf je collega’s te vertellen hoe het met je gesteld is en wat er bij je speelt.


________________________________

Herken jij ook iets in het verhaal van Piet Leguit?
Check onze Leergang Persoonlijk Leiderschap | 40 nascholingspunten